154:وقاحتی که تمامی ندارد

برادرم از دیده ها و ثبت کرده های دوستش می گوید،فرتور هایی از فاجعه ای که می توانست اتفاق بیفتد اگر قدری این طرف ها بود :سروان،سیستان.می گوید منطقه ای که در آن زمین چنین لرزیده آن چنان کم جمعیت و فقیر هستند که خیل عظیم جمعیت در چادر ها زندگی می کنند.زلزله اگر بیاید بر سر چادر و یا کپــــــــَــر چه می آید؟احتمالا ً دیرک اش را می لرزاند و لــَختی مردم را شوکه.خانه های قدیمی را مخروبه،مردمانی را آواره.

با خود می گویم که احوالات زلزله را از سیمای وطنی پی جویی کنم.شبکه ها را بالا و پایین می کنم.مجری ای نشسته است و مشخصات سروان و سیستان را می گوید.تعدادی از شبکه ها هم به زیر نویس زدن اکتفا نمودند.نه کسی سراغی از شاهدان عینی می گیرد و نه کسی تصویری از آنچه گذشته به اشتراک می گذارد،مبادا مردم بدانند واقعا ً چه گذشته.

قدری می گذرد،چند ساعتی.مجددا ً سرکی می کشم،ارتباطی اگر هست تلفنی ست با مسئولان منطقه،بازهم خبری از خانه های مخروبه ومردم نیست.شبکه های خارجه هم ترجیح می دهند بیشتر بر روی بمب گذاری بوستون مانور کنند تا آنچه در ایران گذشته،بخشی از آن شاید بدین سبب که در ایران خبرنگاری ندارند.

روز بعدش کنجکاو می شوم تا ببینم که تا چه حد پوشش می دهند حادثه را.پای تی وی نشسته ام که می بینم و می شنوم که از مسئولان و کارشناسان مربوطه تقدیر می شود که گل کاشته اند و این پیروزی آن هاست که چنین واقعه ای تلفاتی کم داشته ست !

...

اینکه زلزله ای با این شدت در منطقه ای کم جمعیت حادث شده شاید از نیک روزی های این کشور بود که اگر در مناطق پر ازدحام رخ می نمود چه فاجعه ای می شد.اما کم تلفات بودن را مصادره به مطلوب کردن و آن دیار محروم را کمتر به تصویر کشیدن را تنها با یک واژه می توانم توصیف کنم: وقاحت.

براستی با کدام منطقی می توان وقوع زلزله در مناطق نیمه بیابانی و به دنبالش کم تلفات بودنش را نشانه ای کارآمدی مدیران جمهوری اسلامی دانست؟با این حساب اگر زلزله ای شدید در صحرای کالاهاری و یا بیابان های شیلی اتفاق افتد و تلفاتی ندهد،دال بر تخصص و مسئولیت پذیری مدیران کشور های شمال آفریقا و آمریکای جنوبی ست؟!