چند باری شنیده - و البته یک بار دیده ام - که در چند شهر از ولایات شمالی برای دفن زباله ها راه حل هایی بس بدیع ابداع گشته است.سوای از زباله هایی که مسافران - توریست های وطنی زحمت ریزش آن ها را به طبیعت سرسبز عهده دار می شوند،ظاهرا ً برای چاره جویی و خلاص شدن از شر زباله های خانه های شهری و روستایی،آن ها را پس از کوت کردن به میزان کافی،با یک کامیون ماسه درز می گیرند تا هم مشکل رویت شدن زباله ها حل شود و هم خیال مسئولین بابت سازماندهی زباله ها راحت شود.اینکه پسآب ها و مایعات زباله ها سبب خشک شدن گیاهان،آلوده شدن منابع زیر زمینی و مهم تر از همه آلودگی آب دریای خزر را چندان جدی نمی گیرند؛بیماری های دام و انسان که پیشکش.
اعدام ناگهانی مه آفرید خسروی برای من بیشتر تداعی کننده مسئله ای بود که در بالا تصویر کرده بودم.در تی وی وطنی در مورد وی و کارهایش چونان جولان داده شده بود که گویی فساد مالی ای این چنین عریض و طویل در محدوده اختیارات یک عامل می تواند باشد و با سیاه شدن سر او موضوع را می توان ختم به خیر کرد.به عبارتی دیگر مسئولین جمهوری اسلامی همواره از اعتراف و یا رو در رو شدن با فساد ساختاری طفره رفته اند و کوشش نمودند قضیه را با یک کامیون - گهگاهی با یک گونی - خاک جمع و جور کنند.احتمالا ً ستیزه جویان با فساد بیل به دست منتظر هستند که مجددا ً دمار از روزگار فاسدین و محاربین بردارند چرا که به گفته مقامات دولتی 60 هزار میلیارد تومان از دارایی‌های عمومی به شکل «وام» در اختیار 30 نفر است،سی نفری که نماینده‌ی مجلس ایران در ستاد موسوم به «مبارزه با مفاسد اقتصادی» بازگرداندن پول‌ها از سوی آنها را «بعید» می داند. [منبع]
پ.ن.:کوشش می کنم چونان سابق حضوری پر رنگ تر داشته باشم،هم پاسخ نظرات دوستان را بدهم و هم تعامل فکری بیشتری داشته باشم