مترجــم دردها

هر آنچه سخت و استوار است،دود می شود و به هوا می رود

مترجــم دردها

هر آنچه سخت و استوار است،دود می شود و به هوا می رود

182:...

دو یا سه سال زمان لازم بود تا مجید راز خودش را فاش کند، اینکه دختر دایی اش که این طور شگفت انگیز دوست می داردش، در اصل خواهر ناتنی وی است. مجید در طفولیت مادرش را از دست می دهد و پدرش می ماند با یک نوزاد تنها، در همان حال، سال ها از زندگی مشترک عمه اش می گذرد و بچه دار نمی شود، پدر سرپرستی او را به خواهرش می دهد، خودش هم ازدواج می کند ولی تا آنجا که خاطرم هست بارها و بارها پیش پسر می آمد و اسم او از زبان مجید جدا نمی شد. در واقع پس از چند سال هم کلاس بودن، زمانی که مجید راز خود را برای من فاش کرد، در همان سنین هم حتی برای من تعجب آور بود که چگونه این راز بزرگ را این طور هضم کرده و مدیریت می کند.


چند سال بعد با پایان یافتن دوران ابتدایی، مدرسه ما از هم جدا شد، ولی دوستان قابلی برای هم ماندیم. در همان ایام مجید دختردایی/ خواهرش را از دست داد، برای مدتی چونان روح سرگردان شده بود و سرسنگین، چند صباحی زمان لازم بود تا خود را پیدا کند.


پس از این واقعه، رابطه ما کمرنگ تر هم شد. رشته های تحصیلی مان جدا شد، کمتر یکدیگر را می دیدیم، با کوچ ما از آن کوچه، دیدار های گاه به گاه ما می شد به دیدار در خیابان ها، چرا که مسیر آمد و شد یکسانی داشتیم. اینکه با دختری دوست شد، ازدواج کرد را در همین دیدار گهگاهی در خیابان فهمیدم، دیدار هایی که همیشه ادامه داشت، چه با از دور سلام دادن، تکان دادن سر ها، چراغ دادن با ماشین ها، دست دادن ها و تبریک گفتن ها...

.

.

.


مجید، نخستین دوست دوران مدرسه ام، دوست صمیمی و هم بازی دوران کودکی من، تنها چند ساعت است که فوت کرده، و من در حیرتم که مرگ چقدر می تواند نزدیک باشد، در واقع یک ساعت اول را تنها به خیره ماندن به دیوار گذراندم و بعد از آن بود که اشک ها جاری شد.



نزدیکی مرگ به آدمی، بیش از آنکه اسباب وحشت من باشد، علت حیرت من است. اینکه هر لحظه، خاطره، خنده و گریه می تواند آخرین لحظه دیدار باشد، چیزی ست که در بسیاری از مواقع مرا براستی می لرزاند. فکر دو چیز مرا رها نمی کند: مادرش که او را چشم و چراغ خانه می دانست. و همسرش که تنها یک شب در خانه نبود و امروز دیگر مجید در این خانه نفس نمی کشد، نفس او را گاز بریده بود. 


رفیق چه زندگی پرسرگذشتی داشتی تو


نظرات 6 + ارسال نظر
طـ ـودی جمعه 30 آبان 1393 ساعت 15:09 http://b-namoneshon.blogsky.com/

باید تسلیت بگم..!؟ نـه، تسلیت گفتن رو دوست ندارم، که وقتی به خودم گفته میشد بیشتر عذابم میداد تا تسکین!
تسلیت نمیگم ولی براتون، برای شما راحت تر و آروم تر گذشتن ساعت ها و احتمالا روزهای آینده رو آرزو میکنم
و برای مادر و همسرشون . . . .

پیاده یکشنبه 2 آذر 1393 ساعت 00:20 http://piade87.blogfa.com/

چقدر سخت...
گاهی فکر می کنم باور مردن بعضی از آدمها از مردن خودم سخت تر است.

الهه یکشنبه 2 آذر 1393 ساعت 09:18

رها سه‌شنبه 4 آذر 1393 ساعت 17:47

خیلی دردناکه

yek leyli سه‌شنبه 11 آذر 1393 ساعت 07:31

I am so sorry

منیر پنج‌شنبه 13 آذر 1393 ساعت 00:24

یه نیگا به وبلاگت انداختی فرزند ؟
اینجا وبلاگه یا موسسه انتشار آگهی اخبار بد ؟
...
میشه ترانه درخواستی بخوایم ؟
میشه از کوه بنویسی ؟
از شهرکتاب ؟
از الهه ناز ؟
از ...
بازم بگم از چی ؟
باشه میگم .
از همونهایی که خوشحال میشدی توی وبلاگهای دوستان بخونی .
از همونهایی که گفتی ، خانمها ازش خوب می نویسند و آقایون حیا مانع شون میشه ..
از همون خانه خانمک نویسی ها ...
بهتر نیست ؟
این انصافه که نگه داری خوبها رو برای خودت بدها رو بنویسی اینجا ؟
...
من که ازت راضی نیستم ننه !
خدا ازت راضی باشه الهی [هر چی ایکون خوبه واسه تون ]

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد