173:خبری از ما - اُسرا - نیست

صمیمی ترین دوستم را دو ماه است ندیدم و دوست دیگرم را پنج ماه،از دوستانم آن هایی را که دیدم و می بینم افرادی هستند که در زندگی روزمره همراه و هم نفسیم،بچه های دانشکده و یا دوستانی که دانشکده شان ور دلمان است،اینکه شال و کلاه کنم و به قصد تجدید دیداری بیرون بزنم هرگز. 

 ...

حالا بعد از مدتی آمده ام بنویسم،در میابم رمقی برای نوشتن ندارم،فضای بلاگستان محزون است و بی جان.تنی چند از دوستان نزدیکانشان را از دست داده اند،وبلاگ های تنی چند از دوستان فیلتر شده و بسیاری مدت هاست که وبلاگ را به روز نکرده اند،در این فضای کرخ کننده ،از نوشتن آدمی را چه سود؟